Jaren geleden voelde mijn liefdesleven als een donkere poel en voelde ik geen bodem meer onder mijn voeten. Eruit wilde ik. Ik wilde van het donker naar het licht. Ik wilde liefde en geluk in mijn leven. Ik wist alleen niet hoe.

Jarenlang was ik onderdeel van zogenaamde toxische relaties.
Zonder dat ik dat wist, althans, niet bewust. Ik wist wel dat er iets niet klópte. Ik voelde mij vaak verdrietig, boos en eenzaam. Ik begreep heel veel niet van wat ‘er gebeurde’. Voelde mij vaak verward, opgejaagd, onmachtig, schuldig en tekortschieten. Mijn leven voelde als een dikke mist waardoor ik het contact met mijzelf kwijtraakte. In mijn relaties was ik niet gelukkig, terwijl ik toch zo mijn best deed. Om het anderen naar de zin te maken.
Om de harmonie te bewaren. Om te investeren. Omdat ik dacht, écht dacht, dat het dan allemaal wel goed zou komen. Maar zonder dat ik het door had, lag mijn focus meer op het gelukkig maken van de ander, dan op het zorgen voor en ontwikkelen van mijzelf. Op een onbewust niveau had ik de innerlijke overtuiging dat dit de weg naar liefde was. Ik was afhankelijk. Afhankelijk van de liefde en de goedkeuring van de ander, afhankelijk van ‘zorgen voor de ander’.  Daar is een naam voor, leerde ik later, ik was een co-dependent.
Ik had grenzeloos lief, in de hoop dat mijn partner mij, op een dag, óók lief zou hebben. Maar  die dag kwam maar niet.

Ik gaf heel veel. Ik was zelfs bereid, volledig onbewust uiteraard, om een stuk van mijzelf op te geven in ruil voor liefde. Langzaam ‘verdween’ ik.
Ik zat verstrikt in een web, het verwarrende web van ongelijkwaardigheid en narcistisch misbruik. Ik was onderdeel van een destructieve relatie.
Ik kleurde en bewoog mee met de ander, als een kameleon, alles voor die suggestie van liefde. Mijn behoefte aan liefde, mijn tekort aan zélfliefde, was leidend. Ik dacht de ander nodig te hebben, om liefde, geluk en vrijheid in mijn leven te kunnen ervaren.

‘Maar is dit wel liefde’? Die vraag werd gesteld door een nauwelijks hoorbare stem in mij. Ik durfde er bijna niet naar te luisteren. Want wat nu als het antwoord ‘nee’ zou zijn. Wat nu, als mijn intuïtie, of wat daar nog van over was, mij probeerde te vertellen dat dit, de continue strijd, de eenzaamheid, de pijn en het drama, geen liefde was? Dat zou betekenen dat ik mijzelf dus geen liefde waard vond. Dit pijnlijke besef, én het feit dat ik mijn kinderen de betekenis van liefde wil meegeven in hun leven, betekende dat ik iets moest gaan DOEN, wílde doen. Maar wát dan en hóe!? Wat is ‘Liefde’ dan wél? 

Die vraag heeft mij op het pad van helen gebracht. Door voor mijzelf te gaan bepalen wát liefde is, door mijn eigen waarden te gaan bepalen, door mijzelf liefde te wensen en te gunnen. Door de liefde aan mijzelf te verklaren, hoe onwennig ook, lukte het mij om mij te ontworstelen uit de toxische relaties in mijn leven. Met vallen en opstaan. Net zolang, totdat ik bleef staan. 
Staan voor mijzelf. Als een flamingo. Gracieus en in balans.

Ik zocht hulp! Ik hoefde dit niet alleen te doen. Ik ging praten, ik ging delen, ik ging voelen, ik kwam langzaam in beweging! Ik ging van ‘ont-kennen’ naar ‘her-kennen’ en uiteindelijk durfde ik het aan om te veranderen. Ik leerde mijzelf liefhebben. Ik kreeg weer regie over mijn leven en maakte mijn eigen keuzes. Weg van relaties die pijn doen, op weg naar liefde, vrijheid en geluk.
Ik durfde! Ik danste, ik tekende, ik schreef, ik deed yoga en ik leerde mijn lichaam opnieuw kennen. Ik huilde, ik was alleen, ik leerde, ik ondernam, ik lachte, ik luisterde, ik sprak, ik zweeg, ik ontmoette nieuwe mensen, ik leerde ontspannen en ik leerde weer écht voelen. Door mijn pijn te doorvoelen, leerde ik opnieuw weer te genieten, mij te verheugen, te verwonderen, te ervaren, te dromen, nieuwe uitdagingen aan te gaan en te vertrouwen op mijn eigen intuïtie, lichaam en verstand. Ik leerde mijn grenzen kennen en ernaar te luisteren. Ik leerde duidelijk zijn. Ik leerde dankbaarheid te voelen en te vertrouwen op het leven en vooral op mijzelf. Ik leerde niet-helpende patronen doorbreken. Ik leerde mijzelf kennen en liefhebben, met alles erop en eraan. Zowel het donker als licht. Ik nam eindelijk verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven. Stap voor stap.

Ooit stond ik voor diezelfde keuze als jij nu. Blijf ik die pion, die steeds alle kanten opgeschoven wordt door anderen of durf ik het aan om te vertrouwen op mijn éigen kracht en ga ik voor verandering in mijn leven? 
Ik kies voor liefde, vrijheid en geluk, elke dag opnieuw. 
FROM TOXIC TO THRIVING! En die prachtige weg, en alles wat je op die weg zult tegenkomen, gun ik jou ook!